1870’lerde Canik sancağı dâhilinde pamuktan bir çeşit siyah bez imal edilerek bazı kazalara satılmaktaydı. Ayrıca ev ihtiyaçları için elvan ve menfeş cicim denilen kilim, heybe, çuval, dolak, şalvar ve aba yapılarak civarda kullanıldığı, keçi kılından çuval, büyük saman hararları, at torbaları yapılıp yörede kullanıldığı, Sivas ve bazı yerlere götürülerek satıldığı görülmektedir. Bir-iki karyede ise kamıştan hasır yapılarak civarda kullanıldığı gibi, Tokat ve Sivas kazalarına nakledilerek satılmaktaydı. Ünye kazasına bağlı Bolaman nahiyesinin Oki köyünde beşik ve kaşık imal olunarak nahiye içinde ve Fatsa’da satıldığı, Çarşamba kazasında kestane ve gürgen ağaçlarından tekne, kavata tabak, fıçı ve kendirden çuval, kilim, kamıştan hasır; Muhacirin-i Çerakise tarafından ağnam yapağısından beyaz ve siyah aba, şal; ahali-i kadime tarafından harir, keten ve kendirden don ve gömleklik, döşek çarşafı yapıldığı bilgisi salnamelerde geçmektedir.
1900 yılında Trabzon vilayeti genelinde yıllık 4-4,5 milyon kile civarında mısır buğdayı üretilmekte; bunlar daha çok Çarşamba, Fatsa ve Ordu kazalarında yetiştirilmekteydi. Bundan sonra en fazla üretilen hububatlar darı, fasulye ve pirinçti. Senelik 7-8 milyon kile darı, 100 bin çuval fasulye, 1 buçuk milyon kile de pirinç üretilmekteydi. Buğday, arpa, yulaf, bakla, patates, bezelye, nohut, mercimek, kendir, ceviz ve kestane gibi ürünler de yetiştirilmekte, ancak hasılatı nispeten az olmaktaydı. Vilayet dâhilinde en çok gelir getiren ürünler tütün ve fındıktı. Vilayet arazilerinin büyük bölümü bu ürünlere ayrılmış durumdaydı. Trabzon vilayeti dâhilinde elma, armut, erik, kiraz, vişne, şeftali, nar, zeytin, ceviz, fındık, dut, kestane ve limon da yetiştirilmekte; bunlar taze veya kuru halde dâhilde tüketildiği gibi uluslararası ticarete de konu olmaktaydı. Özellikle Canik, Giresun, Tirebolu, Gümüşhane ve Yomra’da elmanın nadir ve lezzetli türleri yetiştirilmekteydi. Fındık ise Lazistan sancağının bazı yerleriyle merkez kazasını teşkil eden Yomra, Maçka ve Şarlı nahiyelerinde, Trabzon sancağına bağlı Ordu, Giresun, Tirebolu, Görele, Vakfıkebir, Sürmene ve Of kazalarında yetiştirilmekteydi. Ancak âşarı 40-45 bin lirayı bulan fındığın toplam gelirinden ahalinin eline ne kadar para geçtiği tespit bilinmiyordu.