"Tirebolulu Binbaşı Hüseyin Avni, 1915’te yazdığı bir makalede, Tirebolu yöresindeki

Çepni Türklerinin eski töreleri olan otçu göçünü koruyup, sürdürdüklerini belirtmiştir. Otçu

göçünün kökenlerini irdeleyen makalede, göçer Türklerin eskiden hayvancılıkla meşgul

oldukları ancak bunların, ailelerin ihtiyaçlarına cevap vermemeye başlamasıyla ekinliklerin

ortaya çıktığı ve böylece toplumun iki ayrı meşgaleye yönelmek zorunda kaldığı

bildirilmektedir. Hayvancılığın ve tarımın vazgeçilmez uğraş haline gelmesiyle işler ikiye

bölünmüş, ortaya otçu göçü çıkmıştır.

Hüseyin Avni’nin bildirdiğine göre, Osmanlı hâkimiyetinin son yıllarına dek yöre insanı

her yıl şubat ayı sonlarında yaylalara çıkmaya başlardı.Genellikle köylerde çalışacak güce

sahip olmayan çocuklar ve yaşlılar, hayvanlarla birlikte yaylaya gönderilirdi.İş yapacak gelinler

ve yetişkinler köyde kalırlar, imece usulüyle tarlaları ekerlerdi. Yöre arazilerinin genelde yamaç

olmasından dolayı sabanla tarla sürme yaygın değildi.Mayıs ayına dek süren darı ekimi ve

tarladan yabani otların iki defa kazılmasının ardından yayla hazırlıkları başlardı.

.Herkes en

güzel kıyafetlerini giyer, yolluk hazırlardı.Erkekler silahlarını kuşanır, kemençe ve diğer

çalgılarını yanlarına alırlardı. Her köyün insanları ayrı gruplar halinde Perşembe günü toplanır,

yola koyulurdu. Bazı köylerin yaylaya uzaklıkları iki günü bulduğundan, buradakiler Cuma

günü yaylada olabilmek için Çarşamba’dan yola çıkarlardı.

Yayla yolunda büyük bir şölen olurdu. Erkekler silah atar, türkü söyler, nara atar ve

kemençe çalarlardı. İnsanlar, kümeler halinde hem eğlenir hem de çabuk yürürdü. Ortalama bir

günlük sürede yaylaya varılırdı. Obalara yaklaşılınca heyecan artar, silah patlamaları dağları

inletir, naralar atılırdı. Cuma günü (derim günü) köylüler obalarına vardıklarında toplanıp

pazar yerine (derek/derneklerine) varırlar ve bir araya gelirlerdi. Burada büyük bir şölen

yaparlardı. Cumartesi günü aynı kutlamalarla köylerine dönerler, fındık bahçelerinin

bakımlarını yapmaya koyulurlardı.Bu sürece yörede “otçu göçü” denilmekteydi. Otçu göçü,

Giresun’un kıyı ilçelerinde rastlanan bir gelenek olmakla birlikte daha ziyade Espiye, Tirebolu,

Görele, Eynesil ve Şalpazarı yöresinde yaygındır.

Haziran sonu ile Temmuz ortalarına rastlayan otçu göçünde, yayla yolları çok kalabalık olurdu...

Otçu göçleri perşembe günleri yola çıkar,ertesi Cuma günü aynı şenlikle Karaovacık pazarına giderdi. Pazara belki 30 pare köyün otçu göçü alayı gelirdi.Davul, zurna, kemençe, şenlik, horan akşama kadar sürerdi.İyi kötü silahını kapan ateşe başlardı. 1980 yılından önce her pazar şenliğinde 3-5 adam vurulurdu. Nihayet o günler geride kaldı.. Emekli Cumhuriyet savcısı Güceli Ahmet Kufacı"Güce Tarihi" adlı araştırmasında yöreden bir otçu göçü türküsünü şöyle derlemiştir:

Patlar barut tabancaları,

Üstüne de dinamit.

Kafilenin mimarı

Hacı Ömer'in Hamit.

Yayla yollarından,

Geldik bizim obaya

Selam olsun obamız

Kulparlılara.

Biz obaya gelende,

Obalı çıktı seyre

Toptan horan bağladık,

Göğyamanın düzüne.."

Derin vadilerde yankılanan bu türküler, at ve katırlara takılan çan ve kor sesleri, boncuklarla, dokumalarla süslenen inekler ve daha neler neler şimdi çok eskilerde ve hatıralarda kaldı..